Ernestowi Bryllowi


Ta okolica z poezji odarta
głusi z niemymi wiodą tutaj swary
laski i piaski - jedyni świadkowie
małości, jaką tutaj uprawiamy

Słowa rdzewieją z nadmiaru wilgoci
czyn głodem niemrawy, serca alkoholem
strute, nienawiścią, złodziejem sąsiadem
krajobrazem głuchym, niziną i błotem

Poetów aż oczy od patrzenia bolą
a przecież nadzieja też im matką była
jak tym, którzy cudu oczekiwać wolą
wpatrzeni w dno flaszki - gdzie Ojczyzna miła

Ach, znaleźć nareszcie taką flaszkę starą
gdzie zmieszane - mądrość, miłość i odwaga
i wypić ją do dna - z bezpodstawną wiarą
w to, że cnota w życiu jeszcze coś pomaga...

 

01.02.1975, Warszawa