W tym sadzie jabłoń, co owocem nie raz nas karmiła
kikuty stroszy w niebo i urąga słońcu
gdy dookoła zieleń tryska i czas jest na miłość
a nie na rolę tyczki dla bujnego pnącza...

W tym sadzie wiśnie, co swym sokiem nie raz nas poiły
wymarzły prawie wszystkie w chłodzie samotności
jak owa pani, co przez lata tak je hołubiła
nie miały siły walczyć z brakiem tej miłości...

Ten sad, co jeszcze trwa w przestrzeni, lecz już nie jest sadem
co oparł się wichurom, piłom i siekierom
zarasta dzisiaj chamskim zielskiem, pospolitą trawą
choć w naszych oczach jeszcze kikuty, to drzewa...




Ateny, 13.07.2011