Stanęły nade mną w styczniowy poranek
W białych kitlach śniegu świerki zatroskane
Szeptały, że pomoc już jest mi potrzebna
Bym umiał się z losem raz jeszcze pojednać

Widziały tęsknotę i czuły mój smutek
Patrzyły mi w oczy mgłą żalu zasnute
Gdy łzy się spod powiek strumieniem wyrwały
Już nic nie widziałem i nic nie słyszałem

Modliłem się tylko do świerków, do sosen
By mi dały siłę przetrwać cios za ciosem
Abym uszedł z życiem i nie zgubił drogi
I o własnych siłach stanął znów na nogi

Bo dałem się życiu raz jeszcze zaskoczyć
I kolejną chłostę dostałem od losu
Bo się widać jeszcze nie dość nauczyłem
Bo znów pokochałem i znów uwierzyłem.

 

31.01.2005, Augustów